Το συζητούσα με φίλους πριν από λίγες ημέρες ,μόνο που δεν του είχα δώσει ένα τίτλο.Προχθές το διάβασα στην Guardian.Ζούμε τον πολιτισμό της μιάς χρήσης. Ολα ξεκίνησαν προς το τέλος του 19ου αιώνα ,όταν μία βιομηχανία στη Βαλτιμόρη κατασκεύασε τα πρώτα καπάκια για μπουκάλια ,βάζοντας στο περιθώριο τους φελλούς(μόνο σε αυτό τον τομέα έγινε κατορθωτό).Αργότερα ήρθε ο Ζιλέτ να παρουσιάσει την λεπίδα μίας χρήσης.Σήμερα όλα σχεδόν είναι μίας χρήσης από τις πάνες μέχρι ακόμη και τις ηλεκτρικές συσκευές.Ποιός ασχολείται πιά να επιδιορθώσει ένα τραντζιστοράκι, μία τηλεόραση , ένα μίξερ ή έναν αποχυμωτή.Χαλάει? Το πετάς.Και στο μάστορα να το πας δηλαδή ,το πιθανότερο που θα ακούσεις είναι "δεν συμφέρει να το φτιάξεις ,μία η άλλη σου έρχεται,καλύτερα να πάρεις ένα καινούργιο".Βεβαίως αυτή είναι η πιό soft πλευρά του θέματος.Γιατί ο πολιτισμός μιας χρήσης κατασκευάζει πλέον και τραγούδια και τραγουδιστές και θεάματα μιας χρήσης.Θυμάται κανείς τι είχε κάνει επιτυχία πριν από 3-4 χρόνια ο Φοίβος? Εσβησε.Που είναι ο Περικλής? ο άλλος από τη Σκόπελο? Η Δώρα? Η Μαίρη Σκόρδου?Πολιτισμός μιας χρήσης.Η εποχή της δικαίωσης του κολόχαρτου.
No comments:
Post a Comment