ΤΟ ΒΙΟΛΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Πριν από λίγες ημέρες στα Nέα αναδημοσιεύτηκε το αποτέλεσμα ενός "πειράματος" που έκανε η Ουάσιγκτον Πόστ.Εβαλε έναν από τους καλύτερους βιολιστές στον μκόσμο τον 39χρονο Τζόσουα Μπέλ να παίξει ως μουσικός του δρομου έξω από το σταθμό του μετρό στην Ουάσιγκτον φορώντας τζόκει ,τζιν και μπλουζάκι.Πριν από λίγες ημέρες ο Μπέλ είχε παίξει στην κατάμεση αίθουσα συμφωνικής μουσικής της Βοστώνης.Το βιολί του ένα πολύτιμο Στραντιβάριους.Χρειάστηκε να περάσουν 6 λεπτά για να σταματήσει κάποιος ,να ακουμπήσει στον τοίχο και να ακούσει.Στα τρία τέταρτα που έπαιξε ο Μπέλ έξω από το σταθμό πέρασαν από μπροστά του 1097 άνθρωποι.7 σταμάτησαν τουλάχιστον ένα λεπτο για να ακούσουν ,27 έδωσαν χρήματα ,οι περισσότεροι χωρίς να επιβραδύνουν το βήμα τους, .1070 άνθρωποι πέρασαν χωρίς να καταλάβουν τίποτα ,χωρίς καν να γυρίσουν το κεφάλι.Μία μόνο δημογραφική ομάδα είχε απολύτως συνεπή συμπεριφορά.Κάθε φορά που περνούσε ένα παιδί ,προσπαθούσε να σταματήσει για να δεί και να ακούσει.Και κάθε φορά κάποιος γονιός το τραβούσε από το χέρι για να φύγουν.Και το σχόλιο της εφημερίδας ήταν αυτό."Αν δεν μπορούμε να βρούμε λίγο χρονο στη ζωή μας για να ακούσουμε έναν από τους καλύτερους μουσικούς στον κόσμο να παίζει μερικά από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ ,αν η πίεση της σύγχρονης ζωής ,μας κατακυριεύει σε σημείο να γινόμαστε κωφοί και τυφλοί σε κάτι τέτοιο ,τότε τι άλλα πράγματα μπορεί να χάνουμε χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε"?
Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να παίζει ο Μπελ για να σταματήσεις να ακουσεις τους ήχους της μουσικής που παίζει κάποιος σε έναν κεντρικό δρομο της Αθήνας ή έξω από το μετρό ή σε μία πλατεία ,μερικά λεπτά στάσης είναι πολύς χρονος ζωής κι ας αργήσεις λίγο στη δουλειά και ας καθυστερήσεις λίγο να κάνεις τις δουλειές σου.Ξέρεις ότι έχεις κερδίσει πραγματική ζωή και πραγματικό προσωπικό χρόνο.Και είναι και πολύ ωραία δικαιολογία για το αφεντικό."Με συνεπήρε η μουσική ενός πλανόδιου στο μετρό και κάθισα να ακούσω λίγο".Πολύ καλύτερη από τα γνωστά με την κίνηση και το ξυπνητήρι.