ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΤΣΑ-Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΕΡΕΖΑ ΤΩΝ ΝΑΡΚΟΜΑΝΩΝ

«Τίποτα δεν είναι εύκολο και τίποτα δεν είναι δεδομένο. Χρειάζεται μάχη για το παραμικρό, γιατί το γενικότερο κλίμα ευνοεί τα προγράμματα των υποκαταστάτων, όχι τα “στεγνά”. Το “18 Άνω” υπάρχει και αναπτύσσεται μόνο στο βαθμό που παλεύει. Παλεύει με τους πάντες, και παλεύει και σε ένα επίπεδο κοινωνικό. Από το κράτος δεν υπάρχει τίποτε γι’ αυτά τα παιδιά. Δεν είναι θεραπεία η συντήρηση. Τα προγράμματα των υποκαταστάτων δηλαδή δεν είναι θεραπεία. Έχουν την ιδεολογία της συντήρησης και καλλιεργούν ένα μύθο: ότι οι άνθρωποι που είναι άρρωστοι χρειάζονται μια ουσία που τους λείπει, ένα υποκατάστατο. Αυτό όχι μόνο αποθαρρύνει τα παιδιά που μπαίνουν τώρα στη χρήση να το παλέψουν για να απεξαρτηθούν –αφού το μήνυμα που περνάει είναι ότι πρόκειται για μία χρόνια, ανίατη νόσο–, αλλά εμποδίζει και το κοινωνικό σύνολο να δεχτεί αυτά τα παιδιά ισότιμα στους κόλπους του. Εμποδίζει τον εργοδότη να προσλάβει ένα παιδί απεξαρτημένο, εμποδίζει το δικαστή να τον αντιμετωπίσει σαν έναν άνθρωπο τελείως διαφορετικό πλέον από εκείνον που έκανε το αδίκημα για το οποίο δικάζεται, εμποδίζει τον ιδιοκτήτη να νοικιάσει το σπίτι του στο παιδί που προσπαθεί να ξαναστήσει τη ζωή του.

Ειδικά αυτή την εποχή οι δικαστές είναι πολύ αρνητικοί, είναι καταπέλτες. Αφότου ξέσπασε η ιστορία του παραδικαστικού κυκλώματος, εξαντλούν την αυστηρότητά τους στους τοξικομανείς. Είναι απαράδεκτα αυτά που συμβαίνουν.

Θεραπεία σημαίνει απεξάρτηση. Να μπορείς να ζήσεις χωρίς ναρκωτικά και όχι να παίρνεις νόμιμα τα ναρκωτικά, γιατί έτσι παραμένεις σε ένα θεσμοποιημένο περιθώριο. Σίγουρα η καταστολή δεν λύνει προβλήματα· αντιθέτως, δημιουργεί. Ούτε η νομιμοποίηση είναι λύση. Το ζήτημα είναι να εντοπίσουμε τη ρίζα του προβλήματος και να παρέμβουμε».

Από τη συνέντευξη της Κατερίνας Μάτσα στο LIFO