Μπήκε φθινόπωρο και με βρήκε κουρασμένο να βλέπω,να συζητάω και να απογοητεύομαι για το χάλι που το έχουμε βιτρίνα.Για τις φωτιές που δεν σβήνουν επί 12 ημέρες λες και καίγεται ο Καναδάς ,για τον κρατικό μηχανισμό(ποιόν?), για τις φωνές στα παράθυρα που με κάνουν να χαμογελάω ειρωνικά(σας ξέρω τι λαμόγια είσαστε λέω μέσα μου,μόλις φύγει από πάνω σας η κάμερα αλλάζετε ύφος και όψη),για την κυβέρνηση που μας περνάει για ιθαγενείς και μας μοιράζει καθρεφτάκια-επιδόματα μαζί με παραμύθια για οργανωμένα σχέδια κατά της χώρας μας,για την αντιπολίτευση που δήθεν θλίβεται και δεν πείθει...Και για εμάς τους ίδιους που αύριο θα τακτοποιήσουμε την οργή μας στο συρτάρι ξεθωριασμένη σαν παλιά φωτογραφία και θα ξεχάσουμε μέχρι το επόμενο κακό. Ομως μπήκε φθινόπωρο και ήρθε όμορφα σαν κυριακάτικος επισκέπτης.Συγυρισμένο,καθαρό,με τις βροχές του ,τη δροσιά του...Επιτέλους ,μια καλή είδηση.Το φθινόπωρο ήρθε στην ώρα του.Γιατί έχουμε χάσει πιά και τις εποχές.Και φοβόμαστε ότι παλιά αγαπούσαν οι άνθρωποι να βλέπουν και να αισθάνονται.Τη βροχή,τον ήλιο,το κρύο,το χιόνι,το ευεργετικό καλοκαιρινό αεράκι.Τώρα τα καιρικά φαινόμενα συνοδεύονται και από ένα ρήμα τρόμου.Βρέχει-θα πλημμυρίσουμε, κάνει κρύο-θα παγώσουμε,χιονίζει-θα αποκλειστούμε,φυσάει-θα καούμε.Πως τα καταφέραμε έτσι? να φοβόμαστε τη φύση και από πάνω να έχουμε την απαίτηση να μας σώσει ποιός? ο Πολύδωρας.
No comments:
Post a Comment