Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ

Ποτέ δεν μπόρεσα να ανεχτώ τις απόψεις , την θεατρικότητα και τα εύκολα δάκρυα του αρχιεπισκόπου.Τις αλυτρωτικές κορώνες του,το διαπεραστικό βλέμμα του,το ζορισμένο χαμόγελο του, τα πλούσια άμφια ,τα χρυσά μενταγιόν. Τη δήθεν έγνοια του για τον κατατρεγμένο ενώ εκείνος έκανε την ίδια ώρα πλούσια ταξίδια σε Four Seasons και Ελβετικές Αλπεις ,τις εμμονές του σε πρόσωπα αμφιβόλου ηθικής.Μα ξαφνικά πιάνω τον εαυτό μου κομπιασμένο μπροστα στις ειδήσεις που έρχονται από το Μαιάμι.Ξαφνικά βλέπω με συμπάθεια αυτό το πρόσωπο.Το πρόσωπο που δεν ανεχόμουν να κοιτώ σε κηρύγματα μίσους από το θρόνο της εκκλησίας.Τι να το κάνεις μωρέ? Ενα παιχνίδι είναι η ζωή.Ρόλους παίζουμε για να κρατιόμαστε μακρυά από τη σκέψη του θανάτου.Αλλος κάνει τον συντηρητικό ,άλλος τον προοδευτικό ,άλλος τον σοβαρό κι άλλος τον αστείο.Και συνειδητοποιούμε το φθαρτό της ύπαρξης μπροστά σε τέτοιες ειδήσεις.Εκεί όλοι νοιώθουμε ίδιοι.Γιατί ο θάνατος του άλλου στην ουσία είναι ένα καμπανάκι για το δικό μας.Δεν λυπόμαστε τον άλλο ,για τον εαυτό μας φοβόμαστε.