Saturday, January 26, 2008
ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΑΜΕΙΟ
Στην Αμερική ξέρουν πως να κάνουν τον παραβάτη οδηγό να περάσει αξέχαστα.Τον στέλνουν στον τόπο του μελλοντικού εγκλήματος του.Τελευτάιο παράδειγμα η ηθοποιός Λίντσεϊ Λόαν,που της επεβλήθη ως ποινή επειδή για 2η φορά συνελήφθη να οδηγά μεθυσμένη ,να εργαστεί στο νεκροτομείο για τετράωρα επί δύο ημέρες.Ακόμη δύο ημέρες θα δουλέψει στην μονάδα εντατικής θεραπείας νοσοκομείου στη Φλόριντα.Είναι ο μόνος τρόπος για να καταλάβει ο μαλάκας πόσο επικίνδυνος μπορεί να γίνει κάνοντας τις μαλακίες του στο δρόμο.Εμείς εδώ ακόμα ψάχνουμε πως να γεμίσουμε τα ταμέια και στήνουμε μπλόκα πριν από τις γιορτές για να τσιμπήσουμε κάτι από το δώρο των χριστουγέννων.Είναι κι αυτή μία από τις παραμέτρους της οικονομικής πολιτικής Αλογοσκούφη που θα οδηγήσει τη χώρα του Ζαχόπουλου,του Μάκη και του Θέμου στο φιλελεύθερο αύριο.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
Καμικαζι !
Μ αρεσει να οδηγω τη μηχανη καθε που βρεχει το χειμωνα. Ιδιως νυχτα. Οχι με φοβο και προσεχτικα αλλα με ταχυτητα ,με παθος κι ηδονη πρωτογνωρη καθε φορα. Κουραστηκα πια να φοβαμαι. Κουραστηκα να μαι παντα προσεκτικος. Μ αρεσει να μουσκευομαι και να κρυωνω. Δε με καλυπτει πια η πληξη της σιγουριας και της ασφαλειας .Μεσα απ τη ζελατινα του κρανους τρυπωνει ο ανεμος , μου ξυπνα τις αισθησεις και με κανει να δραπετευω απο καθε συμβαση κι ανια.
Στα 30 δευτερολεπτα των φαναριων ονειροπολω πιο ξυπνιος απο ποτε -νομιζω- κι οι απο πισω, μου κορναρουν καθε τοσο. Μαρσαρω και ξεκινω .
Οι αλλοι συνηθως με βριζουν.
Ο μουσκεμενος δρομος της νυχτας αντανακλα απο μακρυα τα πρασινα και κοκκινα φωτα των φαναριων που επονται ,σκοπευοντας να με τιθασεψει.Ματαια! Ετσι κι αλλιως το πορτοκαλι ειναι το χρωμα που αγαπω πιο πολυ να καθρεφτιζεται πανω του. Ο ιλιγγος που η φωτεινη του ριπη μου διαπερνα νου και στομαχι ,με συγκλονιζει.Θα το προλαβω η οχι;
Τα ονειρα μου παιρνουν απ το χρωμα του ουσια και ξαναγινομαι ξενοιαστο παιδι μετα απο χρονια.
Σαν ανοιχτω στη λεωφορο η στην εθνικη τα χερια μου ολογυμνα στο τιμονι καταπαγωνουν.Οι σταλες της βροχης με την ορμη της ταχυτητας μου, πεφτουν σαν χιλιαδες παγωμενες ατσαλινες λεπιδες στα δαχτυλα και τα χαραζουν. Στριβω τη χουφτα μου λιγο μπρος ,λιγο πισω, να σημαδευτω απ ολες τις πλευρες.
Σφιγγω τα ματια για να δω πιο καθαρα.Δακρυ απ τον ανεμο δεν τρεχει μεσα απ το κρανος μα εγω το νιωθω. Εξομολογουμαι τα λαθη μου και συγχωριεμαι απ τ αστερια της νυχτας. Διασχιζω με ορμη τις λιμνες των δρομων και βαφτιζομαι σηκωνοντας συντριβανια εξιλεωσης στο περασμα μου. Γινομαι παπι απο πανω μεχρι κατω κι αναγεννιεμαι. Νοιωθω την παγωνια στο μουσκεμενο μου παντελονι να μου πηρουνιαζει τα μπουτια και θελω κι αλλο. Πρεπει να υποφερω για ν αλλαξω. Νοιωθω την αδυναμια και την μικροτητα μου εναντι της μεγαλωσυνης του συμπαντος κι ερχομαι πιο κοντα στο απειρο.
Ανεβαινω την ανηφορα και οταν καμμια φορα νιωσω την πισω ροδα να "φευγει" ειναι σαν να προσφερω θυσια στην ευτυχια .Φτανω στην κορυφη της γεφυρας και χαζευω τα φωτα της πολης στον απεναντι λοφο σαν να τ αντικρυζω για πρωτη η για τελευταια φορα.
Κατεβαινω τη γεφυρα ανεβαζοντας ταχυτητα. Στα ογδοντα χλμ εχω υπολογισει πολλες φορες πως περναω χωρις να μειωσω καθολου δυο συνεχομενα φαναρια. Τα αυτοκινητα μενουν πισω μου και γω θριαμβευτης πανηγυριζω. Τρεχω αναβοσβηνοντας τα μεγαλα φωτα αδιακοπα να τους δειξω πως τιποτα δε με σταματα. Ουρλιαζοντας απο ανεξηγητη χαρα υφαρπαζω καθε απολυτη προτεραιοτητα και διασχιζω τις διασταυρωσεις περα ως περα. Χωρις να το καταλαβαινω πεφτω καθε φορα ακριβως στις ιδιες λακουβες του δρομου σαν να χουμε ραντεβου αλλα δε με νοιαζει η φθορα...
Δεν παρακολουθω πια ευκολα τους καθρεφτες...
Λενε ,πανω στη μηχανη ,το κρυο του αερα και το νερο προσφερουν στις κινησεις του κορμιου ακαμψια θανατου.
Δε μ αγγιζει τιποτα ! Ας ειναι κι ετσι. Μεχρι τοτε θα παιζουμε κρυφτο και θα νικαω!
Post a Comment