Η στήλη του Ευγένιου Αρανίτση στο 7 της Κυριακάτικης είναι ότι πιό πραγματικά φρέσκο ,ότι πιό δυνατό από όσα διαβάζω ξεφυλλίζοντας τις εφημερίδες.Σήμερα άπλωσε τις λέξεις του πάνω από τις φανφάρες που ακούστηκαν στην κηδεία του Αρχιεπισκόπου.Επικήδειοι τόσο πομπώδεις που κάποια στιγμή απορείς "μήπως θάψαμε κάποιον άλλο" κι όχι το Χριστόδουλο που ξέραμε 10 χρόνια.Γράφει λοιπόν ο Αρανίτσης σε διάφορα σημεία του κειμένου του:
Κατόρθωσαν,για εκατοστή φορά,να κηδέψουν μια διασημότητα,όχι ένα πρόσωπο,αφού το πρόσωπο αγιογραφήθηκε σαν κάποιος άλλος,σαν κάποιος που δεν υπήρξε παρά μονον φωτισμένος από την πλευρά της ενδοξολογίας και άρα αμέτοχος στην πληρότητα της απαραίτητη για έναν εξίσου πλήρη και θεραπευτικό αποχαιρετισμό...
Οι πάντες ανυπομονούσαν να τον στέιλουν στην αγκαλιά του Κυρίου μια ώρα αρχύτερα κι έτσι έστειλαν εκεί έναν άλλον,ενώ ο ίδιος εγκαταστάθηκε ταριχευμένος μέσα σάυτούς που τον θεωρούσαν βάρος ,από όπου τώρα στοιχειώνει την εκλογή του διαδόχου του με το περίφημο αξεπέραστο όριο των επιτευγμάτων του ,για τα οποία όλοι υποπτεύονται ότι υπήρξαν απλώς άθλοι τηλεοπτικής φωτογένειας...
Το να λέει κανεις ότι ο Αρχιεπίσκοπος ¨΅πλησίασε τους νέους μιλώντας τη δική τους γλώσσα΅προδίδει ότι και ο ίδιος αγνοεί τους νέους ολοκληρωτικά.Είναι αρκετά πιό έξυπνοι απ΄ότι οι συνήθεις ακροατές ανεκδότων και το γεγονός πως μια μερίδα εξ αυτών τον συμπαθούσε σχετίζεται με την ενυτπωσιακή διαφορά του απ¨τους μεσαιωνικούς προκατόχους του ,την οποία η τηλεόραση αγόρασε επί τοπου ,όσο όσο.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment